Hallo allemaal,

Hier het laatste bericht van onze blog. We zijn inmiddels weer terug in Nederland, maar nog even de laatste dingetjes die we gedaan hebben in Nieuw Zeeland. 2 februari ’s ochtends vroeg gingen we richting de boot om walvissen te bekijken. Het was mooi weer maar er stond best wel een beetje wind en ze waarschuwden voor zeeziekte. Eerst werden we met de bus richting de boot gebracht. Eenmaal op de boot, hebben we eerst 20 minuutjes gevaren en ging de kapitein met een hydrofoon onderwater luisteren of hij de walvissen hoorde. Na tien minuutjes rondjes varen/dobberen kwam onze eerste walvis boven water. Nouja eerlijk is eerlijk je zag niet erg veel van de walvis, het was meer een soort rots die in het water verscheen en die daar rustig bleef liggen. Na tien minuten ging de walvis weer naar de bodem van de oceaan, dit was het meest spectaculaire gedeelte, hier kregen we de beroemde staart van de walvis te zien. Verder hebben we nog zo’n walvis gezien en daarbij kregen we heel wat uitleg over hoe het nou kwam dat die walvissen daar voorkomen en waarom Kaikoura zo’n rijk zeeleven heeft. De oceaan heeft vlak voor de kust een hele diepe kloof zitten, hierdoor is de oceaan bijna 3 kilometer diep op 500 meter van het strand. Omdat we al vrij snel 2 walvissen hadden gezien, is de boot doorgevaren richting een groep van 300 dusky dolfijnen. Dit was eigenlijk spectaculairder dan de walvissen zelf, die beesten waren helemaal gek in de kop. Ze maakten continu salto’s door de lucht en hadden er zo te zien veel plezier in. Daarna zijn we nog doorgevaren richting albatrossen, grote zeemeeuwen met een spanwijdte van 3 meter. Helaas zagen we er maar één, maar hij was inderdaad groot. Teun was blij weer aan wal te staan omdat hij toch wel zeeziek begon te worden. Verder hebben we lekker rustig aangedaan die dag. De volgende ochtend gingen we al heel vroeg met dolfijnen zwemmen dus uitslapen was er niet bij. Voor de zekerheid heeft Teun nog even een pilletje tegen zeeziekte genomen, want het zou toch zonde zijn zo’n ervaring door zeeziekte te laten verpesten. Het zwemmen met dolfijnen kostte wel wat, maar we kregen zeker waar voor ons geld. Wat een belevenis, de dolfijnen zwommen op nog geen 10 centimeter van je vandaan en vlak naast je sprongen ze uit het water. Vergeleken met wat we in de Ba of Islands hadden gezien, waren er veel meer dolfijnen. Ze waren wel iets kleiner, maar veel bewegelijker. We hebben in totaal ongeveer 45 minuten met de dolfijnen in het water gelegen. Echt geweldig! Verder hebben we in Kaikoura niet veel actiefs meer gedaan, we zijn nog een keer uiteten geweest en verder hebben we vooral aan het strand gelegen.

Op 5 februari ging onze bus terug naar Christchurch, dit was pas om 15.45 uur terwijl we al om 10.00 uur ’s ochtends moesten uitchecken. We hebben de hele dag een beetje op het strand gelegen. We hebben nog dolfijnen in zee zien zwemmen nog geen 100 meter van het strand, gaaf om te zien.
’s Avonds weer terug in Christchurch zijn we naar de supermarkt gegaan om wat eten te halen. Verder hebben we in Christchurch niet zo veel spannends meer gedaan, beetje boek gelezen, nog even naar de winkel geweest voor wat pepermunt voor de vliegreis gehaald. ’s Avonds hebben we nog even wat geslapen en om 3.00 uur ’s nachts ging onze wekker weer. Omdat we het eten de vliegreis naar Nieuw Zeeland zo verschrikkelijk vonden, hebben we in Auckland op het vliegveld ieders twee grote broden van de Subway meegenomen, haha.

Op 8 februari, na nog wat behoorlijke turbulentie gehad te hebben, is ons vliegtuig om 5.10 uur geland op schiphol in het koude Nederland. Rianne haar bagage lag netjes op de band, maar Teun zijn bagage wou nog wat langer op vakantie blijven. Als het goed is wordt zijn tas nagestuurd met de post als de tas weer gevonden is.

Hierbij willen we iedereen nog even bedanken voor het lezen van onze blog! Wij hebben ontzettend genoten van onze reis naar Nieuw Zeeland en kunnen het aan iedereen aanraden om het ook te doen!

Groetjes Teun en Rianne

Hallo allemaal,
Hier weer een berichtje uit Nieuw Zeeland. 24 januari vertrokken we ’s ochtends vroeg uit Queenstown naar Milford Sound, om daar een cruise te gaan doen. Het was een best lange rit voordat we bij de boot aankwamen, maar de natuur onderweg was zoals altijd erg mooi. Tijdens de rit werden dan ook de nodige foto stops gemaakt. Uiteindelijk zaten we rond 13.00 uur ’s middags op de boot. We kregen een lunch van de kiwibus, een pita pit broodje. Het smaakte erg goed, alleen mag Teun het om bepaalde redenen nooit meer hebben van Rianne. Het was indrukwekkend hoe de gletsjers deze enorme fjorden hebben geschapen, vooral als je bedenkt hoeveel ijs er wel niet gelegen moet hebben. Helaas was de cruise niet erg lang, na een kleine 2 uur zat de cruise erop en reed de bus terug richting Queenstown. Halverwege werden wij gedropt in Te Anau. We moesten nog wel een eind lopen naar het hostel maar na eerst een keer verkeerd lopen, hebben we het hostel Steamers Beach Backpackers gevonden. ’s Avonds hebben nog even wat boodschappen gedaan, gegeten en een verschrikkelijk slechte film gekeken. De volgende ochtend ging Teuns wekker al om 4.00 uur omdat hij de Kepler track ging lopen. Normaal gesproken staan hier vier dagen voor, maar omdat het maar 60 km + 5 km heen en 5 km teruglopen was, dacht Teun dit wel in een dag te kunnen doen. Dus om 5.20 uur begonnen met lopen aan de track met een tas vol met water en eten. Teun had zijn hardloopschoenen aan om af en toe stukjes hard te lopen om niet in tijdnood te komen aan het eind van de dag. Al gauw bleek dat hardlopen met een volle tas geen succes was, dus gewoon stevig doorwandelen. De tocht was mooi, vooral ’s ochtends door en over bergen. ’s Middags was er veelal regenwoud waar de tocht doorheen ging. Rond 16.30 uur was Teun weer terug in het hostel, moe maar voldaan. De daaropvolgende twee dagen wel beetje last van stijve benen gehad maar verder prima overleefd. De rest van onze tijd in Te anau hebben we mede vanwege het weer vooral lekker geluierd en gezwommen in het meer.

We werden 27 januari weer opgepikt door de kiwibus om terug te gaan naar Queenstown, nog even gezellig met de bus chauffeur gepraat, die Teun al gauw voor gek verklaarde dat hij de Kepler track in een dag had gelopen. 28 januari ging de bus alweer door naar Lake Tekapo, hier kwamen we rond 13.00 uur aan bij het hostel Tailor-Made Tekapo Backpackers. We hebben ’s middags de I-site bezocht om te kijken wat we hier gingen doen. De 29e hebben we Mount John met ons tweeën bedwongen, een tocht van bijna 3 uur. Boven op de berg was een sterrenwacht, het zou een van de donkerste plaatsen in Nieuw Zeeland zijn. We zijn ’s avonds verder niet opgebleven vanwege de bewolking die er was toen wij er waren. Wel hebben we boven op de berg cola gedronken, organische cola. Heel bijzonder met stukjes, maar het smaakte wel redelijk. Verder hebben we in Lake Tekapo tijd doorgebracht bij het meer, Teun heeft er veel gezwommen in het meer, het was wel erg koud maar volgens Teun nog net te doen. Rianne heeft veel tijd doorgebracht met de hostel kitten. Deze was toen we vertrokken helemaal dol op Rianne.

Op 31 januari vertrokken we naar Christchurch, daar hebben we een stadswandeling gemaakt terwijl we naar de supermarkt liepen. Een van de buschauffeurs had ons een paar weken geleden gemeld dat het leek alsof de aardbeving 3 weken in plaats van drie jaar geleden was geest. Dit viel ons insziens honderd procent mee, er stond wel veel in de steigers, qua gebouwen in aanbouw. Het enige probleem leek dat er niet echt een stadscentrum meer was, ergens een paar straten vol barretjes en kleine winkeltjes was er niet. We hebben wat gedronken bij de cathedraal van de stad die ook zwaar beschadigd is door de aardbeving en genomineerd is om af te breken. ’s Avonds wouden we nog even gaan wandelen in het stadspark, toen er een evenement bleek te zijn. Sparks, het Christchurch Symphony Orkest trad op, ze speelden allemaal bekende filmmuziek. Zo werden bijvoorbeeld de thema songs van Pirates of the Caribbean, James Bond, Super Man, Harry Potter en The Godfather gespeeld. De avond werd afgesloten met een mooie vuurwerkshow. Erg leuke avond gehad.

Vanochtend vroeg, 1 februari gingen we met de bus richting Kaikoura, dit ligt noordelijker dan Christchurch aan de oostkust van het zuidereiland. Nadat we rond 10 uur ingecheckt hadden bij ons hostel The Sunrise Lodge, zijn we even bij het strand wezen kijken en verder hebben we vanmiddag whalewatching en dolphin encounter geboekt. Alles zat al wel vrij vol dus we hebben niet de meest gunstige tijden kunnen boeken. We moeten morgenochtend om 8 uur bij het whalewatchen zijn en dinsdag om half 6 ’s ochtends bij de de dolphin encounter, waar we dol fijn met dolfijnen gaan zwemmen.

Verder gaan we hier in Kaikoura onze vakantie lekker rustig in de warme zomer zon afsluiten. Straks nog weer twee nachtjes in Christchurch waarna onze terugreis naar het koude Nederland begint, bah!

Groetjes,

Teun en Rianne

Hallo allemaal,

Hier weer een bericht uit Nieuw Zeeland. 6 januari hebben we een fantastische kanotocht gedaan in het Abel Tasman National Park. ’s Ochtends vroeg om 7.00 uur werden we opgepikt door een taxibusje dat ons naar het park bracht. Rond een uur of acht stonden we op het strand. Er was nog een Nederlands stel dat kayaks gehuurd had voor vrij kayakken rond twee eilanden genaamd Fisherman’s Island en Adele Island. Op Fisherman’s Island, de kleinere van de twee, zouden blue eyed pinguin’s te zien zijn en op Adele Island leeft een zeehonden kolonie. Maar voordat we konden beginnen moest er natuurlijk een veiligheidsinstructie gegeven worden. Aangezien er nog een gezin zou komen wou de vrouw van het kayak bedrijf de instructies pas geven zodra die er waren. Uiteindelijk kwamen ze dan toch nog opdagen, halverwege de veiligheidsinstructie moesten er ook nog weer een aantal naar het toilet, zodoende waren we pas rond 10 uur aan het kayakken. Eenmaal aan het kayakken wouden we in eerste instantie aanleggen op Fisherman’s Island op een klein strandje, maar omdat het daar al behoorlijk druk leek zijn we nog even door gekayakt. We hebben slechts een eenzame blue pinguin gezien. Rond het middaguur waren we halverwege Adele Island en nadat we wat zeehonden hadden zien liggen en zien zwemmen, hebben we in een inham aangelegd. Er was daar helemaal niemand, dus lekker van de rust genoten met z’n tweetjes. Er kwam op een meter afstand van ons een school van wel 1000 kleine visjes voorbij. Nadat we wat gezwommen hadden en onze broodjes hadden opgegeten, kwamen er vijf of zes kayaks aangevaren, wij besloten dus om maar weer verder te gaan. We hebben heel wat zeehonden van dichtbij gezien en hebben nog even aangelegd op een strandje, waarna we begonnen aan de terugweg naar het strand waar we begonnen met kayakken. Inmiddels was het bijna helemaal eb geworden en aangezien ze daar zo’n beetje het grootste verschil tussen eb en vloed schijnen te hebben, was het laatste stukje het zwaarst. Het water stond een heel stuk erg laag waardoor de golven zo af en toe over de kayak heen sloegen. Uiteindelijk konden we niet verder kayakken omdat het water te laag was. Het laatste stuk lag vol met schelpen waardoor het wat minder prettig lopen was. Aangekomen bij het strand moesten we nog eventjes wachten maar we werden met een busje teruggebracht naar het kayak bedrijf in Motueka. Vervolgens gaf de man achter de balie ons een lift naar het hostel, helemaal ideaal dus. Het hostel The Hat Trick lodge was weer een ideaal hostel, mooi klein, mooie keuken, fijn bed en tegenover de I-site. Achteraf gezien waren we graag iets langer gebleven om het super mooie Abel Tasman wat beter te verkennen, maar helaas hadden we de volgende hostels in Westport en Punakaiki al geboekt.

De volgende ochtend werden we rond half 12 opgepikt door de Kiwi Experience bus om naar Westport te gaan. Mooie trip gehad, we zijn nog even gestopt voor een duik in de Nelson lakes. Erg mooi daar, zoals overal in Nieuw Zeeland. Aangekomen in Westport moesten we 300 meter lopen naar het hostel Trip inn. Ook weer een fijn hostel, na Wellington treffen we het overal erg goed met de hostels. Hier zijn we twee nachten gebleven, de enige volle dag die we hier hebben gehad zijn we naar de Charleston coal mine geweest. Dit is de grootste nog werkende koolmijn in Nieuw Zeeland en groot dat was hij. Ze graven met grote, nee mega graafmachines die 25 ton kool in een keer opscheppen. Dit wordt in caterpillar vrachtwagens gegooid die 90 ton vervoeren. Deze brengen het vervolgens naar een soort kabelbaan waar bakken met 1500 kilo aan hingen. Deze kabelbaan gaat vervolgens over een dal heen waar het bij een trein station komt waar een trein klaar staat met wagons waar 30 ton kool in kan. Erg mooi om te zien allemaal, en als je die gids dan hoort praten over een iets kleinere machine, maar nog steeds erg groot, had hij het meteen over een baby haha.

Op 9 januari vertrokken we vanuit Westport naar Punakaiki. Vlak bij Westport hebben we nog een kustwandeling gedaan bij Cape Foulwind, het puntje van Nieuw Zeeland dat het dichts bij Australie ligt (3500 km). Er was ook een zeehondenkolonie, maar vergeleken met Abel Tasman park viel het wat tegen, ze waren vrij ver weg maar we hebben toch een leuke wandeling gehad. Eenmaal aangekomen in Punakaiki, bleek ons hostel (Backpackers Beach Hostel) letterlijk 20 meter van de zee te liggen, Ideaal! ’s Middags zijn we naar de pancakerocks en de blowholes toegelopen op het moment dat het vloed was. De Pancakerocks zagen eruit als pannenkoeken, dit komt door de afwisseling van laagjes hard en zacht gesteente, het is voor wetenschappers nog een raadsel waarom er zoveel dunne laagjes ontstaan zijn. De Blowholes waren indrukwekkend. We hadden mooi weer dus de hoeveelheden water wat omhoog gespoten werd viel wat tegen, maar zelfs nu kwam er af en toe een beste lading water omhoog. Op de terugweg kwamen we nog langs een kleine grot, waar we even ingelopen zijn. Helemaal binnenin was wel 1 hele glowworm te vinden  haha. ’s Avonds hebben we nog even de Truman track gelopen, wel een leuke route met leuk uitzicht bij het strand. Op 10 januari heeft Teun een gedeelte van de Inland Pack Track gelopen en een stuk richting Mount Bovis. De Inland Pack Track viel wat tegen omdat er afgelopen april een aardbeving was geweest, waardoor heel veel bomen waren omgewaaid. De route richting mount Bovis daarentegen was heel mooi, prachtige uitzichten. Vervolgens is Teun via de Bullock Creek weer terug naar het hostel gelopen wat ook erg mooi was. ’s Avonds hebben we samen nog even genoten van de zonsondergang.

De volgende dag, 11 januari, zijn we doorgereisd naar Hokitika. Jeetje wat een rotdag hebben we gehad zeg. ’s Ochtends om 10.30 uur moesten we bij de pancakerocks zijn om opgepikt te worden. Helaas kwam de bus pas rond kwart over 11 aan en bleef hij voor een lunch stop tot 12.30 uur. Vervolgens zijn we doorgereden naar Greymouth, daar gingen de feestgangers uit de bus verkleedkleren kopen voor een verkleedfeestje ’s avonds in Lake Mahinapua. Nadat we eindelijk weer in de bus zaten stopten we nog geen twee minuten later bij een brouwerij, waar 7 mensen uit de hele bus een excursie hadden geboekt. De bus bleef de gehele tijd netjes wachten in Greymouth. Zodoende hebben we over een rit die binnen anderhalf uur kan zes uur gedaan. Bedankt Kiwi Experience! Gelukkig is het hostel Mountain Jade in Hokitika waar we ons hebben laten droppen weer een erg goed hostel, enige minpuntje zijn de bedden die niet helemaal ideaal liggen. Op 12 januari ’s ochtends is Teun even gaan hardlopen en heeft Rianne lekker uitgeslapen, verder hebben we samen de Heritage wandeling rondom Hokitika gelopen. Hier kwamen we ook langs de renbaan, helaas gaan we net weg op de dag dat daar paardenraces zijn. Verder een mooie omgeving, alleen op het strand ligt een half oerwoud aangespoeld, das een beetje jammer. Verder hebben we nog een razendsnelle tour gehad bij een jade juwelier, waar jade gevonden wordt en wat ze er van maken. Jade is een hard groen gesteente, dat door de oorspronkelijke maori’s gebruikt werd als werktuigen en wapens. De volgende ochtend 13 januari is Teun gaan fietsen naar Hokitika Gorge (35 km verderop). Echt verschrikkelijk mooi, echt een plaatje als van een ansichtkaart. Om 12 uur was Teun weer terug, en hebben we samen een relaxte middag gehad en de hostel eigenaar wat beter leren kennen. Hij bood ons een lift aan naar de pickup plaats van de bus morgenochtend. Nu we hem wat beter kennen, kunnen we het hostel helemaal aanraden, wat een vriendelijke man. Verder hebben we vanmiddag dit verhaaltje getypt, morgen gaan we dus verder met de bus richting Franz Josef. Hopelijk rijdt de bus een beetje door en zijn we daar rond het middag uur.

Tot slot nog even dit,

Zoals velen van jullie waarschijnlijk al weten is oma Hunneman afgelopen week overleden. Via deze weg willen we iedereen die haar gekend heeft veel sterkte wensen met dit verlies.

Groetjes Teun en Rianne